Plener między Bełczyną – Bystrzycą – Wleniem – Sobotą i Twardocicami

Pomimo tego był pewien niedosyt. Starszyzna plemienne więc zaczęła radzić, co tu począć. Plemię zaś myślało, że trwa narada, gdzie zostawiliśmy samochody.

A może tak w stronę Wlenia – nad Bóbr? No to jedziemy. Wylądowaliśmy w Marczowie. Jednak miejscowy koloryt niechętnym okiem spoglądał na bandę obcych z aparatami i statywami w ręku, mając więc na uwadze, że gdzie nas nie chcą, to nic na siłę, postanowiliśmy wrócić na drogę do Rząśnika – sprawdzić, czy słoneczko nieco nie upiększyło okolicy.

Trochę połaziliśmy po drodze, ale to nie było jednak to czego by dusza pragnęła. Więc postanowiliśmy wracać do domu. W Proboszczowie nasze drogi się rozdzieliły. Część skręciła na Sobotę, albowiem słoneczko jakoś taki ładny kolor zaczęło przybierać. Nim słońce zniknęło za horyzontem dopadliśmy dwa stawy przedzielone groblą. Były łabędzie i księżyc w wodzie.

Słoneczko zaszło, więc udaliśmy się w drogę powrotną, ale tuż przed Twardocicami, naszym oczom ukazała się kusząca mgiełka, wiec nie mogliśmy się w niej nie zanurzyć.

Więcej światła! Niestety ciemności zasnuły ziemię. Komary zaczęły ciąć. Trzeba było definitywnie zakończyć plener.

Z całego pleneru najcenniejsza chyba okazała się nauka na przyszłość – nawet najgorzej zapowiadający się plener, może bardzo ciekawie sie skończyć.